Οι «φίλοι» του ανθρώπου: ο ίππος και ο κύων στο Βυζάντιο

         

Ο ίππος θεωρούνταν ένα από τα πιο σημαντικά ζώα στο Βυζάντιο. Η εκτροφή των αλόγων ήταν σχεδόν υποχρεωτική για τα μέλη της αριστοκρατίας εξαιτίας των στρατιωτικών τους υποχρεώσεων και ιδιαίτερα μετά την απώλεια των βοσκότοπων στο οροπέδιο της Μικράς Ασίας και έτσι υπήρχε πιεστική ανάγκη για άλογα από τις ευρωπαϊκές επαρχίες. Η μεγαλύτερη κτηνοτροφική ζώνη ήταν το οροπέδιο της Μικράς Ασίας. Στα «Γεωπονικά» γίνεται λόγος για ορισμένα από τα χαρακτηριστικά των αλόγων. Αρχικά αναφέρει στοιχεία για τους θηλυκούς ίππους ενώ στη συνέχεια καταγράφει τα γνωρίσματα που έχει ένα μικρό άλογο όταν πρόκειται να γίνει πολύ καλός ίππος.

         Ένα από τα πιο κοντινά στον άνθρωπο ζώα είναι οι σκύλοι. Όσον αφορά τώρα τη θέση του κυνός στην αγροτική ζωή αυτή είναι πολύ σημαντική καθώς είναι ο αχώριστος σύντροφος του ποιμένα. Ο ποιμενικός κύων κατά τη διάρκεια της βοσκής με τα ουρλιαχτά του κατάφερνε να συγκεντρώνει τα απομακρυσμένα, από το κοπάδι, πρόβατα ή είχε ως σκοπό την απομάκρυνση διαφόρων θηρίων και κυρίως των λύκων. Για να τον προστατεύσει ο ποιμένας και να μην τραυματιστεί από κάποιο λύκο, του φορούσε στο λαιμό του ένα πλατύ δερμάτινο λουρί, στο οποίο είχε μπήξει σιδερένια καρφιά.Ο θάνατος εννοείται του ποιμενικού σκύλου είχε πολλές φορές ως αποτέλεσμα να φαγωθεί από τον λύκο όλη η ποίμνη. Υπήρχαν βέβαια και σκύλοι οι οποίοι αντί να προστατεύουν το κοπάδι, το έτρωγαν. Έτσι, οι ποιμένες τους έσφαζαν.